Det skjedde noko. To framande spør: «Korfor leiter dykk etter den levande mellom dei daude?»
Spørsmålet må ha vekt noko i dei. «Da hugsa dei orda hans», står det. Det minna dei om det Jesus hadde sagt før han døydde. Ja, dei hugsa ikkje berre orda hans. Orda sette dei i rørsle. Dei gjekk, dei sprang og dei fortalde det til alle dei andre.
Undervegs møtte dei han også, den oppstode Jesus Kristus. Dei kjende han ikkje att med det same. Hadde vanskeleg for å tru at det kunne vere han. Men han synte seg for dei på vegen. Når han snakka med dei, og gjekk saman med dei eit stykke. Når han delte brød og vin ved bordet. Når han ropa oppmuntrande til dei på ein dårleg arbeidsdag etter timar med slit på sjøen, utan ein einaste fisk i garnet. Det var hendingar kor dei kjende han att. Kjende att Guds kjærleik og nåde i det kvardagslege livet. Kor Jesus plutseleg var midt iblant dei, fysisk, konkret, som eit anna medmenneske. Som gav tru, håp og kjærleik i dei og blant dei og gjennom dei. Ja, som sette dei i rørsle til andre.
Tru på oppstoda sett menneske i rørsle. Fyrst kvinnene ved grava. Så dei andre disiplane. Deretter kyrkja og menneska over heile verda. Tru på oppstoda er drivkraft til liv. Den er heilt grunnleggande ikkje berre i kyrkjas liv, men i verdas liv.
Tru på oppstoda vart til rørsle, og rørsla vart til ei kyrkje – og til liv for mange. Å ja, kyrkja kunne trø feil, gjere menneske urett, svikte Gud. Men den ber også tru til trøyst, håp og handling. Som ubrote rører seg utover, til utkanten. Til verda.
Jesus er ikkje i grava. Han har stått opp. Han er her, fordi vi er her.